Verbaasd

Vraag me niet waarom dit ineens bij me opkomt. 
Nou vooruit, kan een of ander vaag verhaal ophangen over dat de kronkels in mijn hoofd niet te volgen zijn. Maar ik kwam een post van een vriendin tegen die terugkeek op heftige periode in haar leven en zei dat uiteindelijk tijd alles beter maakt.

Dat zette mij aan het denken of ik uiteindelijk beter wordt door de diagnose die ik iets meer dan een jaar geleden kreeg en toen mijn wereld op zijn kop zette. Een antwoord op die vraag heb ik nog niet. Anders is mijn wereld in ieder geval wel.

Met dit verhaal wilde ik ook ergens anders heen. Want ik hoor vanuit mijn omgeving regelmatig de woorden / zinnen. “Ik heb respect / bewondering voor je hoe je het doet”. En nog steeds vind ik dat hele lieve, mooie woorden. En nog steeds snap ik ze niet goed. Want hoe zou ik het anders moeten doen? Wat hadden mensen dan verwacht hoe ik ermee om zou gaan?

Nee, ik laat mijn hoofd niet hangen. Heb ik een periode na die diagnose natuurlijk wel gedaan, en dat heb ik ook vooral weinig naar mijn omgeving laten zien. Naja, wel (tot zekere hoogte) naar mensen die echt heel dichtbij me staan. Maar oa collega’s zagen dat niet, tenzij er expliciet naar gevraagd werd. 
Had men verwacht dat ik het op zou geven? Of wat zit er echt achter die woorden? Inspireer ik onbewust mensen om zelf ook anders in het leven te gaan staan? Om dingen anders te zien of anders te doen?

Ik ben daar nog steeds een soort van verbaasd over.
Volgende keer dat iemand dat tegen me zegt misschien maar eens doorvragen naar wat ze dan bedoelen. 

Voel je overigens vrij om een reactie achter te laten en me te helpen snappen wat er dan precies respect / bewondering oproept.