ElenaPfeiffer, wie kent die ziekte niet. In ieder geval van horen zeggen. Die ziekte waarbij mensen zo moe zijn en soms maanden weinig tot niets kunnen.
En waarom begin ik daar nu over.
Nou om meerdere redenen. De eerste is heel makkelijk. Mijn vriend heeft nu Pfeiffer. En hij is inderdaad moe, erg moe. Gelukkig niet zo erg dat hij alleen maar kan slapen. Maar hij werkt nu minder uren en met wat slaappauzes tussendoor.
Wat me opviel toen uiteindelijk duidelijk was dat hij Pfeiffer heeft, was deels dat mensen zoiets hadden van “hoe kom je daar dan aan?” en daarbij eigenlijk naar mij keken van “vertrouw jij het?”. Het stigma dat Pfeiffer alleen via zoenen overgedragen kan worden en aangezien ik geen klachten leek te hebben moest toch wel wat zeggen. Dat was een vraag / suggestie waar ik niet eens over nagedacht heb. Voor mij was duidelijk dat de oorzaak daar niet gezocht moest worden.
Waar dan wel? Ik wist al dat ik al antistoffen heb tegen het Ebstein Barr virus (EBV). Het is namelijk zo dat 50% van de mensen voor hun 5e levensjaar al in contact is geweest met het EBV. Bij de meeste kinderen levert dat niet heel veel meer op dan een verkoudheid, keelontsteking. Zeg maar, dat wat ze op die leeftijd continue schijnen te hebben. Hou dan maar uit elkaar of het een griepvirus, verkoudheidsvirus, EBV of een andere kinderziekte is. Op volwassen leeftijd heeft zelfs zo’n 80a90% al antistoffen tegen EBV. Bij de meesten mensen die in contact komen met dat virus leidt het dus niet tot de ziekte van Pfeiffer.
Ik bleek geen uitzondering.
Zo ook bij mij. Toen ik in mei 2018 door de medische molen ging, waar vrij snel de diagnose MS uitkwam, is ook getest op antistoffen tegen EBV. Die bleken positief te zijn. Ik kan me niet herinneren ooit Pfeiffer gehad te hebben, dus waarschijnlijk is het bij mij (zoals bij de meesten) ook voorbij gegaan als een gewone verkoudheid. En waarom controleren ze op EBV als ze denken aan MS. Hoe de vork precies in de steel zit weten ze nog niet. Maar wat ze wel weten is dat iedereen met MS antistoffen tegen EBV heeft. Ik bleek daarop geen uitzondering.
Wat ik afgelopen weken ook leerde. Het EBV verdwijnt nooit volledig uit je lichaam. Een beetje zoals met het waterpokken virus, dat blijft ook altijd een beetje aanwezig en kan op volwassen leeftijd zorgen voor gordelroos. EBV zorgt op volwassen leeftijd niet voor vervelende dingen als gordelroos, maar steekt wel af en toe weer even de kop op. En zelfs in die mate dat je daarmee gewoon weer besmettelijk bent voor anderen.
Dus voor iedereen die twijfelde aan de oprechtheid van mijn vriend. Ik heb hem vrolijk zelf aangestoken. In hoeverre ik zelf nieuwe klachten kreeg is moeilijk te zeggen. Mogelijk dat het virus bij mij ook wat actiever was, waardoor ik wat minder energie had. Maar mogelijk spelen daar ook andere oorzaken nog een rol in. Echter is dat voor een volgende keer 😉
