ElenaJa, hoe was 2020. Heel anders dan vooraf verwacht. Ik vermoed dat dat voor heel veel mensen zo is wel.
Nou had ik in maart nog een blogje over de verwachting voor 2020 geschreven. Die verwachting is best accuraat gebleken. Geen festivals en vooral heel veel dingen die niet doorgingen.
2020, een jaar dat verwachtingsvol begon. Met kerst een weekje met mijn ouders en broertje in Berlijn geweest. In een soort van opwelling Tinder op mijn telefoon gezet, met ook het idee “zal me (achteraf) vooral leuke verhalen opleveren en gekke dates”. Een jaar van zelfontwikkeling, met een aantal weekenden gepland in Amsterdam voor de 365 dagen succesvol jaaropleiding.
Waarbij ik de hoop en stiekem ook de verwachting had een herstart te kunnen maken met de opleiding wat meer uren te kunnen gaan werken.
En hoe is het uiteindelijk geworden.
Naja, op zich nog steeds best goed. Anders dan verwacht. Maar daarmee niet perse slecht.
In januari was nog wel het eerste live weekend van de jaaropleiding van 365 dagen succesvol. Daar moesten we in een ijsbad. Het idee was dat je stapje voor stapje verder kijkt. Dus stap 1, bikini mee. Stap 2. Die ook aandoen. En met zo een aantal kleine stapjes die stuk voor stuk te overzien zijn, is iets als “ga in een ijsbad” ineens veel behapbaarder en minder eng. Dat werkt natuurlijk ook bij andere dingen dan alleen een ijsbad.
Verder had ik in januari een eerste date. En ondertussen is dat al best een tijd ook mijn vriend. Dus voor de mensen die denken “Tinder is niets”… het is mogelijk. Stiekem wisten jullie dat wel al vermoed ik, want in een eerdere blog had ik het ook deels al over hem gehad.
De MRI was gelukkig nog steeds stabiel en rustig. En ergens weet je dat zelf ook wel, want er zijn geen klachten bij gekomen. Maar die bevestiging is toch wel fijn.
Ben ik met carnaval een weekendje naar Luxemburg gegaan met mijn vriend. Vlak voordat corona echt de hoek om kwam kijken. We hebben vooral gewandeld daar door de bergen in de regio Mullerthal. Blijft een heel mooi gebied.
En toen ging alles dicht. Zeiden ze op het werk “blijf jij maar thuis, je zit in risicogroep”. Zag ik familie en vrienden nauwelijks nog. Kwamen na een paar weken de muren toch wel wat op me af, dus ben ik deels weer naar het werk gegaan. Uiteindelijk opgebouwd naar 20 uur per week.
Dan komt het UWV met de keuring. Dat vond ik best spannend. En dan wordt je (zoals verwacht) gedeeltelijk arbeidsongeschikt verklaard. Dat is een heel dubbel gevoel. Want aan de ene kant wil je niet zo’n stempeltje, wil je gewoon vol in het leven kunnen staan. Maar aan de andere kant geeft het ook wel rust. Dat je niet hoeft te blijven pushen voor meer uren.
Met hemelvaart nog een weekendje naar de Veluwe gegaan. Toen mochten we net weer gewoon in het hotel eten. Gelukkig. Alles was daar echt goed geregeld ook qua afstand. Zomervakantie was vakantie in eigen land met de caravan. Samen met mijn vriend zijn we toen in 2 weken wat gaan trekken door Nederland en hebben we op 3 campings gestaan. Wel regelmatig uit eten geweest, bij sommige plekken was het erg goed geregeld en op andere plekken was het denk ik wel wat ruimer dan normaal. Maar toch nog vrij knus. Of is dat vooral omdat ik ondertussen gewend ben dat overal heel veel ruimte is en voelt in een restaurant 1,5m ineens als heel weinig?
Na de vakantie kreeg mijn vriend Pfeiffer en kelderde ook mijn energie. Waardoor ik vanaf eind september ondertussen alweer thuis zit. Eerst dacht ik nog dat het vanuit onderprikkeling op het werk was. Maar toen ik wat nieuwe uitdagingen kreeg aangeboden had het lichaam toch iets van “ik weet niet wat jij van plan bent, maar dat doe je maar zonder mij”. Owh, oke. Ik kreeg een interessante casus waarbij ik mee mocht denken, om na een dag al geen idee meer te hebben waar het over ging en wat de problematiek was. Dat is toch niet iets dat bij me past. Over het algemeen is mijn geheugen toch vrij goed.
Uiteindelijk moet je dan toch ook eerlijk naar jezelf zijn. Hoe vervelend dat soms ook is. Maar de kans dat die 20 uur überhaupt al teveel was en ik dat half jaar boven mijn kunnen heb gewerkt is aanwezig. Dus ja, dan wordt het lastig plan bepalen. Ik heb gemerkt dat mensen toch graag horen “het is dit en daar komt het door”. Helaas gaat die vlieger sowieso vaak al niet op. En nu dus ook niet. Zelf hou ik het er maar op dat het een combinatie is, wat extra stress doordat mijn vriend ziek was, wat toch ook energie kostte. Waarschijnlijk toch teveel uren gewerkt vanuit het idee “ik moet werken en opleiding gaan afmaken”, en dan helpt enige onderprikkeling op het werd waarschijnlijk niet in positieve zin mee.
En wat heb ik aan 365 dagen succesvol gehad. Op zich ook wel wat. Natuurlijk zeggen zij “het wordt je beste jaar ooit”. Dat denk ik niet, maar ik heb wel meer inzicht gekregen in wat me energie geeft, wat me drijft. Leuke mensen leren kennen, mijn huddle buddy die me scherp houdt, motiveert maar ook terugfluit.
Ondertussen bijna het einde van 2020. Ik had gehoopt aan het begin van het jaar dat de energie vooral toe zou nemen en ik nu concreet stappen zou zetten richting herstart van de opleiding. Dat is niet uitgekomen. Maar verder was het geen slecht jaar. Als vrijgezel begonnen aan het jaar en nu samen met een hele lieve en leuke man. Leuke dingen samen gedaan. Mezelf beter leren kennen.
Dus kom maar op met dat nieuwe jaar!
