Elena“Ik moet van haar af”, bedacht Ton zich toen hij naar zijn werk reed. “Ze is niet goed. Het klopt niet.” En zo ging het de hele rit naar zijn werk maar door. Ook op zijn werk bleef zijn hoofd maar malen.
Als Ton heel eerlijk was, was hij die relatie ook vooral aangegaan omdat hij niet alleen kon zijn. Maar ja, nu zat hij ermee. Ze was lerares van beroep en dat kon ze thuis niet loslaten. Hij was er wel klaar mee dat hem thuis steeds de les gelezen werd hoe dingen moesten en niet moesten.
Mariska en Ton woonden ondertussen een half jaar samen na een periode van krap een jaar dat ze een relatie hadden. Achteraf hadden ze langer moeten wachten, maar Mariska kon bij hem in de buurt gaan werken en ja, als lerares is wisselen per schooljaar wel handiger. Dus daardoor kwam het samenwonen eerder dan ze hadden gepland, een jaar langer wachten wilden ze niet. Na een korte periode had Ton daar spijt van en wilde hij dat hij meer de tijd had genomen.
Vandaag was het ineens genoeg. Mariska had vanochtend geklaagd over zijn kledingsmaak en kledingkast. Hoe hij die kast opruimde, of volgens haar niet opruimde. De opmerking dat hij er bijliep als iemand die het niet uitmaakt wat hij droeg, was voor hem de druppel geweest. Ton was iemand met een eigen gevoel voor smaak, soms wat bijzonder. Maar wel altijd verzorgd en met een nette uitstraling. En voor hem kwam de opmerking van Mariska over als “je bent sjofel”.
Hoe kon hij zo makkelijk mogelijk van haar afkomen?
De hele dag had Ton zich boos zitten maken en op de terugweg naar huis besloot hij dat vandaag zijn laatste dag met Mariska was. Alleen, hoe kwam hij van haar af? De meest gekke opties gingen al door zijn hoofd. Hij kon ‘per ongeluk’ haar van de trap laten vallen. Of wat vergif door haar eten doen, ze at toch vaak wat anders dan hem, vanavond was daarin niet anders. Met een mes viel af, dat was te opvallend.
Hij besloot haar een berichtje te sturen dat hij wat later was omdat hij moest overwerken en parkeerde zijn auto langs de weg. Dat gaf hem even de tijd om iets rustiger na te denken en wat onderzoek te doen. Een half uur later kwam hij tot de conclusie dat vergiftigen toch wel lastig was. In ieder geval om dat op korte termijn en ongemerkt voor elkaar te krijgen. Maar wat dan? Want hij wilde ook niet als schuldige worden aangewezen. Enigszins in paniek belde hij een goede vriend van hem op: “Man, ik wil van Mariska af, maar hoe doe ik dat zonder dat het opvalt?” “Gast, je kunt het toch gewoon uitmaken en zeggen dat ze terug moet naar haar eigen huis?”
Ton viel stil. Over die optie had hij nog niet eens nagedacht, want ja, wie zou haar op school dan vervangen. En hij besefte dat dat niet zijn probleem was.
Hij reed naar huis en ging op zoek naar Mariska. Ze bleek boven bezig met ramen zemen en hing gevaarlijk ver uit het raam. Dat kon ook. Een klein zetje en het leek een ongeluk. Niemand zou hem de schuld geven.
Of de veilige optie en het ‘gewoon’ uitmaken.
Hij twijfelde even twee tellen en maakte zijn keus.
