ElenaRare titel van dit verhaal misschien. Maar natuurlijk wel met een kern van waarheid. Want in de crisisdienst is dat soms wel wat er gebeurd.
Zo was er een keer een dienst die begon in een relatief klein dorpje, welvarend dorpje. Tenminste, die indruk heb ik van dat dorpje. Het huis waar ik moest zijn was een groot huis, vrijstaand. En naar wat later bleek toen we binnen waren, met inpandig zwembad waar onze jassen werden opgehangen. Dan bleven ze namelijk lekker warm.
Daar kwamen voor een van de inwoners van dat huis, die op zolder een eigen soort appartement had. Met een slaapkamer, douche, woonkamer. Het enige wat daar niet was volgens mij was een klein keukentje. Relatief klein in vergelijking met een de rest van het huis. Maar menig student had denk ik graag willen ruilen.
Hier kwamen we omdat de bewoner van de zolder psychotisch was en er toch wel wat zorgen om hem waren. Er kwam het een en ander bij kijken voordat we in gesprek konden gaan met hem, en dat werd in alle rust, vriendelijkheid en openheid aan de keukentafel beneden besproken.
Mogelijk kom ik op dat ‘een en ander’ nog wel eens terug in een volgende blog.
Ook de buren kwamen even kijken waar het geschreeuw vandaan kwam.
Nadat we daar klaar waren, moesten we verder naar een volgende casus. Het verschil kon denk ik niet heel veel groter zijn. Van een vrijstaande villa, naar een arbeiderswijk met kleine appartementen. Ook hier was het de bedoeling dat we iemand zouden spreken. Maar waar dat bij de vorige in alle rust ging, hing de persoon om wie het ging nu uit het raam te schreeuwen dat het goed met haar ging en dat we vooral weg moesten gaan. Het bleek een redelijk hechte buurt, dus ook de buren kwamen even kijken waar het geschreeuw vandaan kwam.
Dan kan het twee kanten opgaan. Ofwel de buren dringen bij ons als hulpverleners aan dat het zo echt niet langer kan. Ofwel worden wij vriendelijk doch dringend verzocht ons niet met de buurvrouw te bemoeien. Hier werd het het laatste. Gezien de toch wat gespannen sfeer en het feit dat wij qua aantal in de minderheid waren, hebben we toen maar besloten ook om weg te gaan. Op dat moment geen aanwijzingen dat we acuut moesten ingrijpen, dan hadden we dat waarschijnlijk ook wel van de buren gehoord, dus ook geen noodzaak om de spanning verder op te drijven.
Dit verhaal is gebaseerd op waargebeurde ervaringen, maar alle benamingen zijn fictief. Alle overeenkomsten met bestaande personen, plaatsen en gebeurtenissen in dit verhaal berusten op louter toeval.
