ElenaHet is even een tijdje stil geweest. Of misschien eigenlijk best een lange tijd. Maar dat had wel een goede reden. Deels toch. Want mijn vriend trekt bij mij in. Hij woont wel al een paar maanden hier, maar zijn spullen stonden nog allemaal in zijn eigen appartement.
Half februari had hij zijn meubels te koop gezet met het idee “dat zal mogelijk wel een paar weken duren voor die weg zijn”. Dat paar weken bleek erg letterlijk, want 2 weken later waren zijn meubels en zijn bank verkocht. Uiteindelijk heeft hij begin maart zijn huur opgezegd en toen begon het grote inpakken met een deadline erachter. De weken ervoor waren we ook wel wat aan het opruimen al, maar wat rustiger. En nu we een deadline hadden, kon het niet meer ‘beetje bij beetje’. Dus wat familie lief aangekeken of ze een dag in het weekend konden helpen voor de grote meubels die we wel wilden bewaren (met name wat kasten) en voor het bed. Mijn bed ging de opslag in en het zijne naar mijn huis.
Zo gezegd, zo gedaan. Familie zou komen helpen. Maar dan. Dan moeten die kasten en dergelijke natuurlijk wel leeg zijn en zoveel mogelijk al in dozen. Dus de twee weken ervoor zijn we elke avond in zijn appartement aan het werk geweest met opruimen, in dozen stoppen en ook kijken wat er weg kon en wat naar Marktplaats.
En dat blijkt toch best wat energie te kosten. Ook al is het wel leuk en voor het goede doel. Uiteindelijk waren wel de kasten leeg en was het een aantal keer rijden met de aanhanger. Waarbij ik in de middag toch maar rustig thuis gebleven ben, qua energiebeheer verstandig wel. Maar ik blijf het toch lastig vinden om toe te moeten geven dat ik dingen niet meer kan, die ik normaliter zonder MS wel had gekund.
Aan het einde van de dag stond mijn bed in de opslag en het bed van mijn vriend in onze slaapkamer (al moet ik er nog wel aan wennen om onze te zeggen ipv mijn). Zijn bed is wat langer dan het mijne. Niet dat mijn bed nou klein is, maarja. Als je een partner uitzoekt van rond de 1,90m dan wilt die liever in een bed blijkbaar dat wat langer dan standaard is.
De kasten waren netjes uit elkaar en in de opslag. Een stapel dozen staat nu een soort van netjes opgesteld tegen een muur in de garage aan, wachtend tot we ze uit gaan pakken (of bij de volgende verhuizing ongeopend wegkiepen).
Iets rustiger daarna de laatste dingen verhuisd en ingepakt. Het appartement was ondertussen grotendeels leeg, dus de noodzaak er elke avond heen te gaan was er niet meer. Gelukkig ook wel. Dat gaf weer wat tijd en energie om ook wat leuke dingen te doen.
We hebben nog wel af en toe de aanhanger nodig gehad. Er bleken nog wat stellingkasten te staan die ook de opslag in mochten. De planten gingen deels op de aanhanger mee, maar het merendeel kon in de auto. Die planten, dat was me wat. Want ja, ik had al een aantal planten. En hij ook. Waar laat je ze allemaal dan? Voor nu zijn er een aantal van hem die hier een mooi plekje hebben, maar er zijn er ook een paar die bij zijn ouders logeren.
Het einde van een tijdperk. Voor mijn vriend althans. Deze week gedag gezegd tegen het appartement waar hij gewoond heeft.
Maar verder. Jeej! Gezellig samen in 1 huis.
