Een uitspraak die Edwin van Klimmen tegen MS deed (hele speech op facebook te vinden) in zijn slotwoord de dag nadat we de Mont Ventoux hadden beklommen.
En inderdaad, je kunt niet altijd zes gooien. Die dag gooide ik zes. De dagen erna wisselend tussen de 3 en de 6. Maar ook een avond een 1. Dan ben ik zo moe dat ik gewoon niet meer weet wat ik mezelf aan moet en ik met een verkeerd woord van mijn man ongeveer al in tranen ben. Dat was de 1…. Dat is de “en nu je bed in en gaan rusten”.

Die dobbels gooi je met MS elke dag. Of misschien zelfs elk dagdeel of elk uur. Maar ook over maanden heb je een soort van gemiddelde. Dan blijkt dat je soms maanden “mazzel” hebt en je gemiddeld een vrij goede periode hebt. In die periodes ga je denken “misschien kan ik wel … “. Vul zelf maar in wat je ineens denkt te kunnen gaan doen.

In mijn geval wisselt dat het afgelopen jaar van nougat maken en verkopen (webshop / jaarmarkten), naar houtbewerking, naar websites maken, naar Reiki geven, coaching geven. En dan begin ik enthousiast te denken hoe ik dat dan vorm moet gaan geven, welke van de opties dat dan moet worden. Of in een hele goede periode denk ik dat ik gewoon van alles een beetje doe.

En dan heb je daarna wat meer “pech” en is je gemiddelde lager. Dan kunnen alle plannen weer de prullenbak in en denk je “misschien moet ik maar gewoon accepteren dat ik niet meer werk en ik al met pensioen ben / huisvrouw ben”.
Die periodes wisselen elkaar af. Net zoals elk jaar we opnieuw dezelfde vier seizoenen hebben, wisselen de “mazzel” en “pech” periodes elkaar af.

De vraag blijft dan altijd. Is het wel mazzel of pech? Is een van die twee het normaal en valt de ander er in positieve of negatieve toon uit? Of is het ‘normaal’ het gemiddelde van die twee? Maar hoe je daar dan je leven op moet inrichten….

Ik denk dat iedereen met MS (en ook anderen met chronische vermoeidheid) zich daar wel in kunnen herkennen. Op basis van welk cijfer dat je gooit bepaal je je keuzes?
De 1-en, en accepteren dat je geen mogelijkheden hebt, met alle verdriet en rouw die daarbij komt. En soms ook de verveling op de dagen dat je wel hoger gooit? Het gevoel van “ik draag weinig meer bij aan de maatschappij”. Of de 6-en met het idee “ik kan wel nog dingen” en dan enthousiast ergens aan beginnen, maar ook dan af en toe tegen de muur lopen omdat je die dag geen 6 gooide. Met dan ook de “waarom dacht ik ook alweer dat ik dit kon?”

Je kunt niet altijd zes gooien…

Een uitspraak die we hier in huis nog regelmatig zullen horen.

Meer meer meer:

3 reacties

  1. Je kut niet elke dag een 6 gooien. Ik vond het een mooie uitspraak en ik had al gelijk de indruk dat je die voor jezelf ook zou gaan gebruiken. En het gemiddelde nemen over een langere periode helpt dan mogelijk bij het kijken naar je leven. Alleen maar naar een dobbelsteen kijken als je een 1 of een 6 gooit helpt niet. Als je mens-erger -je-niet speelt is het niet belangrijk of je één keer een 1 of een 6 gooit maar wat je gemiddeld gooit. want met dat gemiddelde kun je plannen maken. Nougat maken maar dan niet elke dag 100 kilo maar per maand 5 of zo. en niet elke dag een fotoreportage maar 2 per maand zodat je ook tijd hebt voor het verwerken. Dat doen wat je kan zonder jezelf telkens druk op te leggen of teleur gesteld te raken omdat dat wat je wilde (die 6) niet lukt. maar ook realistisch omdat je weet dat er na die 1 ook weer betere scores komen. Lijkt makkelijk gezegd als je geen MS hebt, maar iedereen moet die keuze maken. de een bewuster de andere wat minder bewust. Helaas moet jij hem bewust maken. Geniet van de zessen (even in een recordtijd de berg oplopen en accepteer de consequentie en als je dan een 1 gooit dan is het inderdaad “hup je bed in en rusten” en op naar de volgende 6 (of 5) en een beter gemiddelde.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie gegevens worden verwerkt.