Het huishouden. Wie kent het niet. We moeten er uiteindelijk allemaal aan geloven. Of je het nou uitbesteed of niet, het huishouden is iets waar iedereen die op zichzelf woont mee te maken heeft.
Nou zijn er grofweg in dit geval 2 type mensen.
1. Mensen die het huishouden leuk vinden
2. Mensen die er een hekel aan hebben
En ja ik realiseer me dat hier allerlei mitsen en maren aanzitten, maar even voor het gemak 2 groepen.
Mocht je het geluk hebben in de eerste categorie te vallen. Mazzelaar. Dan is deze blog voor jou minder relevant, hooguit misschien amusant.
Heb je de pech in de tweede groep te vallen, dan heb je toch enigszins een uitdaging. Want het huishouden moet gedaan worden. Je kunt het uitstellen, en ook best lang uitstellen. Maar als de stofplukken door de ruimte vliegen ontkom je er op een bepaald moment niet meer aan de stofzuiger te pakken.
Veel mensen lossen het probleem ‘huishouden’ op door er een vast moment in de week voor te plannen en dan het zo efficiĆ«nt mogelijk proberen te doen.
Een andere groep mensen huurt iemand in uit groep 1 om het voor hen te doen. Win-win. De persoon uit groep 1 krijgt betaald voor iets wat die persoon leuk vind om te doen. En de persoon uit groep 2 hoeft het niet zelf te doen.
Maar wat als je volledig bent afgekeurd vanwege een chronische ziekte.
Dan val je nog steeds in groep 1 of 2. Daar verandert een ziekte niets aan.
Wat wel veranderd is de tijd die je hebt.
Ik werk niet meer, helaas. Maar dat betekent dus ook dat ik alle tijd heb om zelf het huishouden te doen. Helaas val ik wel in groep 2 en snap ik dat het moet maar haal ik er geen plezier / energie uit. Hooguit een soort voldaan gevoel van “hehe, dat is gedaan” om vervolgens uitgetelt op de bank te ploffen.
Dus ja, als je alle tijd hebt, neem je dan iemand ‘in dienst’ om het voor je te doen. Of doe je het (met tegenzin) toch zelf. Er zijn genoeg mensen die tegen me zeggen “dan doe je elke dag een beetje, bv op maandag alleen de slaapkamer stofzuigen”. Ja klopt. Geen speld tussen te krijgen. Dat kan ik doen.
Alleen werkt mijn hoofd en mijn lijf zo niet. Mijn hoofd denkt vooral “zucht, moet dat echt”. Om vervolgens gelijk alle energie die er was weg te laten stromen, waardoor ik er niet meer aan begin. Of als er wel energie is om te beginnen aan het kleine stukje huishouden van die dag, gelijk alle energie van die dag te gebruiken.
Dus de conclusie is, wij hebben een poetshulp. Want mijn partner werkt 40 uur in de week en doet ook het meeste werk aan de tuin. En ik gebruik de energie die ik heb, liever aan het zijn van een leuk mens, gezellige partner, en dat soort dingen. Ik gebruik de energie die ik heb liever aan kunnen sporten, nog leuke dingen kunnen doen.
Het is niet en en helaas. En in kleine beetjes het huishouden kunnen doen. En nog goed voor mezelf kunnen zorgen (sporten, leuk mens zijn voor mijn omgeving enz). Het is helaas of of.
Dat laatste merk ik bijvoorbeeld gelijk als de hulp een keer niet komt. Zeker als het onverwacht is en (na vakantie bv) wel nodig. Dan plan je ’s ochtends de hulp met gedachte “als ze dan weg is, kan ik naar de sportschool”. En dan komt ze niet. Ten eerste zit je dan te wachten van “komt ze nog of is ze het vergeten”. En ten tweede dus ook gelijk een “damn, nu moeten wij het zelf doen”. Tot zover het plan om te gaan sporten.
Dus ja…. Noem me maar lui of verwend of vind maar dat ik weinig discipline / doorzettingsvermogen enz heb. Maar het niet doen van mijn eigen huishouden terwijl ik alle tijd heb, is voor mij ook een stukje zelfzorg.
Mocht je nou in dezelfde situatie zitten. Voel je dan dus ook niet schuldig. Je besteedt energievretende dingen uit, zodat je energie over hebt voor de dingen die je energie geven. Je kunt niet bezig zijn met energievretende dingen en dan nog verwachten ook nog energie te hebben voor andere dingen. Het is of of…