ElenaUhm ja, goede vraag. Mijn weekenden zijn inderdaad soms wat aan de volle kant. Niet altijd, gelukkig maar. Het komt alleen wel regelmatig voor; ongeveer 1 weekend per maand gok ik; dat ik op maandag half uitgeput op de bank hang. Dat levert vervolgens bijna steevast de vraag op “moest je alles wel doen dat weekend”
Soms is dat antwoord ja, soms ook nee.
Nee, ik hoef niet de hele dag in de tuin te werken. Er zit alleen iets in mij dat mee wilt helpen als anderen ook werken. Dus als mijn partner aan het werk gaat in de tuin, heb ik de neiging mee te helpen. Langzaam leer ik daarin beter te luisteren naar hoeveel energie ik daadwerkelijk heb, en niet hoeveel energie ik zou willen dat ik heb.
Mezelf overschatten komt namelijk gewoon vaak voor. Een beetje energie hebben, enthousiast worden en dan gelijk dat beetje volledig opmaken (en nog een beetje meer) gebeurd. Klopt, dat is niet altijd handig, dat weet ik ook wel. Maar verplaats je eens in mijn schoenen? Zeker als ik een wat mindere week heb gehad, of het de hele week slecht weer was en je niet naar buiten kon. Als de gelegenheid zich dan voordoet, dan wil je er gebruik van maken ook. Dat verandert niet of je nou MS (of een andere ziekte) hebt, of dat je volstrekt gezond bent.
Dus ja, soms is het mijn eigen ‘schuld’ dat ik maandag als een vaatdoekje niet van de bank af kom.
Maar soms ook niet. Verjaardagen van familie en vrienden plan ik niet. Sommigen kondigen het ruim van tevoren aan, anderen redelijk last minute. Mijn partner werkt fulltime, dus als we naar iets willen kijken in een winkel (bv momenteel een ander bed) dan is dat vaak in het weekend. Is dat voor mij altijd handig? Zeker niet. Maar is er een alternatief?
Niet naar verjaardagen gaan, is een optie. Maar dan wordt het volgende ‘verwijt’, ‘we zien je ook nooit meer, doe eens gezellig en kom ook’. Of dat; als het aankomt op aankopen in huis; dat ofwel ik de beslissingen neem doordeweeks, of mijn partner in het weekend. Dat kan wel. Maar de vraag is of dat wenselijk is.
Want behalve een patient, blijf ik vooral ook een mens. Een mens die ook gewoon samen met haar partner wil zoeken naar een ander bed. Of welk ander meubelstuk of wat dan ook we willen. Ik heb ook gewoon nog familie en vrienden die ik wil zien. En die mensen hebben ook werk, dus ook niet altijd alle tijd om met mij af te spreken. Dus soms is de keus, zie ik ze weer maanden niet, of accepteer ik dat het een drukker weekend is.
Ik ben niet gemaakt om een kluizenaar te zijn. In mijn opinie, niemand is gemaakt om een kluizenaar te zijn. We hebben contact met anderen nodig.
Lastige combinatie soms wel. Zeker. Sla ik mezelf op maandag dan wel eens voor mijn hoofd omdat ik over de grens ging? Zeker. Maar meestal verwacht ik al dat ik op maandag weinig waard ga zijn als ik mijn planning voor het weekend zie. En dat is het me meestal wel waard. Waarbij soms ik maandag ineens nog gewoon energie blijk te hebben, dus die grens is ook niet rigide.
Soms denk ik “zal er wel last van hebben” en heb ik nergens last van. En soms stel ik mezelf op maandag de vraag “waar ben ik dit weekend de grens over gegaan”. Dus die balans vinden blijft een lastige.
Bovenal blijf ik een mens die haar familie en vrienden wil zien, die gewoon deel wil nemen aan het leven zover dat mogelijk is. Dat ik niet meer kan werken is al rot. Maar ook niet meer met mensen af kunnen spreken, dat is een offer dat ik (op dit moment) niet bereid ben om te maken.
Dus accepteer ik de maandagen op de bank, met de ereader en een fles water onder handbereik. En als ik mazzel heb een kat (meestal Frummel) tegen me aangekruld.
