ElenaAangezien ik de naam Monstertje eerder al geïntroduceerd had, vond ik dat ik die wel weer kon hergebruiken. Leukere alternatieven zijn overigens nog welkom, dus mocht je wat weten, ik hoor het graag.
Maar pretparken. Wie is er als kind niet in een pretpark geweest? En als volwassene? Of als volwassene met je kind? Toevallig ben ik afgelopen maand 2 keer naar een pretpark geweest. De laatste keer daarvoor was voor ik de diagnose kreeg. Daar zit dus best een aantal jaar tussen.
Nou zijn pretparken altijd al plekken vol prikkels, veel geluid, en ongemerkt toch een hoop stappen zetten. Dus moe na een dagje pretpark ben je eigenlijk altijd wel. In ieder geval, dat is wat ik me enigszins kan herinneren. Maar dan was het vooral moe van het vele staan en lopen.
Wat ik afgelopen maand echter ook merkte, is dat ik de dag erna mentaal moe ben. Moe van alle geluidjes, deuntjes, het gebabbel van andere mensen in de wachtrij, het schreeuwen van anderen in de achtbaan enz. Monstertje lijkt niet zo te houden van geluid. En dat is best lastig een lastige combinatie in een pretpark. Deels kun je dat natuurlijk op lossen door een koptelefoon met Noise Cancelling. Die hebben ik dus bij wachtrijen binnen, waar het ook lekker galmt, ook gewoon opgezet.
Verder helpt het mij om vooral te kijken naar wat het me ook oplevert. Een leuke dag. Herinneringen. Als je met vrienden gaat, gezelligheid. En dat maakt het een stuk makkelijk om te accepteren dat de dag erna wat minder is. Dat ik dan vooral op de bank hang. Maar dat ik dan ook nog makkelijk een uur kan gaan wandelen, waardoor ik dus ook weet dat de vermoeidheid vooral mentaal is en dat het fysiek eigenlijk wel meevalt.
Misschien een onderwerp voor een blog in de toekomst. Welke soorten vermoeidheid er zijn.
Maargoed, pretpark. Natuurlijk scheelt het als je al uitgerust naar het park gaat, dan kun je alle geluidjes een stuk makkelijker negeren. En natuurlijk helpt het als je op een rustige dag gaat, dat je minder lang in de wachtrijen staat.
Maar laat een diagnose je niet tegenhouden om de dingen te doen waar je van geniet. Een diagnose moet niet je drempel zijn om herinneringen te maken. Juist herinneringen, leuke dingen doen, helpt om door te blijven gaan en moed / vertrouwen te blijven houden op de dagen dat het even niet wil.
Dus ja, ik blijf naar pretparken gaan als het zo uitkomt. En ja, de dag erna ben ik waarschijnlijk moe (en minder gezellig). En ik weet ondertussen dat ik in achtbanen sowieso de neiging heb om ontzettend chagrijnig / boos te kijken. En soms vind ik de achtbaan inderdaad niet leuk (houten achtbanen doorgaans), maar meestal vind ik ze wel leuk. Ook al zie je dat pas achteraf en geef ik dat ook pas toe als ik weer veilig met mijn voetjes op de grond sta en mijn benen ook weer voelen zoals ze horen. En voor mensen zich zorgen maken over die opmerking over mijn benen. Ik gok dat als jullie uit een snelle achtbaan met loopings komen ook jullie benen even wat minder stabiel voelen dan voor je erin stapte. En dat dat binnen een paar minuten ook weer genormaliseerd is. In heel veel dingen reageert mijn lichaam gewoon hetzelfde als dat van mensen zonder labeltje, gelukkig maar.
