ElenaHet is bijna mens eigen om te snel, te veel te willen. En dus te grote stappen te willen maken. Te ver vooruit te willen denken.
En dat doe ik ook. Na mijn post van vorige week (deze), deed ik dat ook. De weken ervoor overigens ook. Het blijft een hardnekkig patroon. Gelijk ging mijn hoofd naar: “Maar hoe moet het dan met mijn uitkering” “En wanneer moet ik me inschrijven bij het KvK?” “En dat urencriterium van de belastingdienst?”
Rustig aan Elena. Vooralsnog heb je jezelf pas op de wereld gezet. Heb je nog nauwelijks klanten en is het nog veel te vroeg om je druk te gaan maken over bovenstaande vragen. Het zichtbaar worden was stap 1. Klanten krijgen is stap 2. En stap 3 is bijhouden hoeveel ik verdien en aan de hand daarvan me al dan niet druk gaan maken om de vragen hierboven.
Dat stapje voor stapje denken dingen makkelijker maakt leerde ik toen ik een aantal jaar geleden werd uitgedaagd een ijsbad in te gaan. Het idee “ik doe in januari een bikini aan en ga buiten in een ijsbad”… brrr. Mij niet gezien. Maar de uitdager deed het volgende. Die deelde de stap “je gaat in een ijsbad” op in kleine stapjes. “Kun je je zwemkleding aan doen”. Uh ja, dat kan wel. Badjas erover en prima. “Kun je naar buiten lopen”. Nou vooruit dat kan ook wel. En het was niet eerst alle stapjes bedenken en ze dan achter elkaar uitvoeren. Nee, het was stapje bedenken, uitvoeren. En dan pas naar het volgende stapje.
Dus buiten kwam de volgende stap. “Kun je je badjas uit doen”. Moet dat? Maar ja, kan ik wel. “En dan richting het bad lopen”. Ja. “En zonder slippers in een koud voetenbad gaan staan”. Dat klinkt ook nog niet heel spannend. “En dan over de rand stappen en in het ijsbad gaan staan”. En zo stapje voor stapje zat ik uiteindelijk tot aan mijn schouders in het koude water.
Als ik iets spannend vind om te doen. Of niet goed weet waar ik moet beginnen. Of als de stap die ik moet nemen me een soort van ‘verlamt’. Dan denk ik nog regelmatig terug aan dat ijsbad. Als het niet lukt, dan is misschien de stap te groot en overzie ik het niet meer. De stap mag, of moet misschien zelfs als je wel heel graag naar dat einddoel wil, kleiner. Net zo klein tot je denkt “ja, maar dat is makkelijk, dat kan ik.”
En op die manier zul je merken dat dingen die heel groot zijn, waar je eerst heel erg tegenop zag, ineens toch behapbaar blijken te zijn. En door niet verder vooruit te denken dan het volgende stapje, laat je je ook niet lamleggen door dat hele grote einddoel dat je misschien voor ogen had.
Uiteindelijk zijn ook de grote bedrijven begonnen met een klein stapje. Ik ben ook heus niet in 1x die Mont Ventoux opgewandeld. Dat begon ook met “laat ik eens proberen of ik 2km kan wandelen”. En dat stapje werd ook langzaam steeds groter. Laat je niet afschrikken door de succesverhalen van anderen. Iedereen begint met 1 klein stapje. En ook baby stapjes zijn stapjes. Heel veel baby stapjes is uiteindelijk nog steeds veel verder dan stil op je plek blijven staan. Dus kijk soms ook even achterom welke stappen je al gezet hebt.
