ElenaPrioriteiten stellen. Sommige mensen kunnen dat heel goed. Sommige mensen werken zo efficiënt dat ze heel veel kunnen. Sommige mensen hebben zoveel energie dat ze ook heel veel kunnen. En sommigen hebben daarin wat minder geluk en overschatten zich wel eens. Of willen gewoon veel, of misschien wel te veel.
Dat laatste, het veel willen, is zeker op mij van toepassing. Het mezelf overschatten overigens ook. Soms maak ik keuzes op basis van het idee “laatste tijd gooi ik gemiddeld een 4a5, dus dan kan ik over een maand wel dat en dat doen”. Op zich een logische gedachte. Alleen loop je dan dus het risico dat een maand later je gemiddelde ineens een 2a3 is en het ineens niet meer lukt om dat én dat te doen. Maar dat je moet kiezen tussen dat óf dat. En dat is rot. En confronteren, en vervelend enz. Je snapt mijn punt.
In eerdere blogs heb ik dit dilemma al vaker besproken. Ga je standaard uit van een laag gemiddelde met het risico dat als je een goede periode hebt dat je dan je ‘verveelt’, je jezelf te weinig uitdaagt. Of ga je standaard uit van een beter gemiddelde, met het risico dat je soms tegen de muur loopt, of er bijna tegenaan loopt.
Sommigen noemen me daarin naïef, ik noem het liever optimistisch. Ik blijk standaard uit te gaan van een beter gemiddelde. Zeker als ik een tijdje een redelijk gemiddelde gegooid heb. Daar wen je aan. Dus eigenlijk ga ik uit van het gemiddelde van de afgelopen paar maanden. Alleen het lastige daaraan is. Dat gemiddelde wisselt dus. Soms heb je even een maand waarin er spontaan wat extra dingen voorbij komen. Of dat je wat slechter slaapt. Of doordat je verkouden wordt. Of door welke andere reden dan ook dat het bordje wat voller is dan normaal, of dat het bordje wat kleiner is en er dus gewoon minder op past.
Wat de reden ook is. Je komt nou eenmaal soms jezelf tegen. Jezelf die roept “DOE RUSTIG”. Naja, eerst is het een zacht gefluister. Maar wie luistert daar nou naar? De meeste mensen niet, of als ze het al horen denken ze “gaat met paar goede nachten slapen wel weer over”.
Tegenvaller als dat gefluister dan toch niet over gaat.
En dan moet je keuzes maken. Afspraken afzeggen. Soms ook echt gewoon afzeggen, bijvoorbeeld een concert of ander evenement waar je heen zou gaan. Soms verzetten, zoals bijvoorbeeld afspreken met vrienden of familie. Dat laatste is minder vervelend. Echt afzeggen, dat vind ik de lastige dingen. In ieder geval als het van die eenmalige activiteiten zijn.
Leg je dan de prioriteit bij jezelf en accepteer je je verlies? Het verlies in geld, want je krijgt niet altijd je kaartje meer verkocht op tijd. Maar ook verlies in voorpret en de lol die het ‘kaartje’ je had gegeven als je wel was gegaan.
Of ga je toch? Maar weet je dat je daarna de prijs betaald? En kun je inschatten hoe hoog die prijs is? Moet je dan de maand erna al je vrienden verzetten? Of alleen een paar dagen?
Soms probeer ik toch te gaan en accepteer ik de prijs erna. Maar soms moet ik ook gewoon mezelf eerlijk de vraag stellen “kan ik veilig erheen rijden en weer veilig thuis komen?”. Want het is niet alleen dat ‘kaartje’ dat energie kost. Maar (afhankelijk van de afstand natuurlijk) ook de reis heen en terug. En als ik niet zeker weet dat ik veilig in de auto stap. Dan maakt dat de keus ineens een stuk makkelijker. Want dan is het niet alleen het verlies van dat kaartje. Maar loop ik ook het risico op het verlies van toekomst. En dat klinkt natuurlijk heel dramatisch, maar soms is het blijkbaar nodig om ook die factor in overweging te nemen. Vooral overigens bij de ‘kaartjes’ waar ik me ontzettend op verheugd had, waar ik toch moet toegeven dat ik het echt niet geregeld krijg.
Hoe maak jij die overweging?
