ElenaGebruikelijk is overigens ietwat overdreven. Maar de afgelopen 2 jaar had ik wel in februari een vrij slechte maand. Zoals jullie weten wandel ik normaliter best veel en regelmatig om de conditie enigszins te onderhouden om in de zomer de Mont Ventoux weer op te gaan.
Echter de afgelopen 2 jaar kwam ik in februari praktisch nergens.
2 jaar geleden had ik een kleine shub/aanval in februari. En die had een hele logische verklaring, namelijk het stoppen van het infuus 9 maanden daarvoor (voor meer info zie hier). Maar afgelopen jaar was februari ook slecht. En toen was ik niet daarvoor gestopt met medicatie.
Waarom het toen weer slecht ging? Slecht overigens in de zin van minder energie. Ik merkte het vooral aan de wandelafstand die ontbrak. Waar ik in januari zonder al te veel moeite nog 5km wandelde, ging ik begin februari weg voor een ommetje van 6a7km en heb ik halverwege mijn man geappt dat het niet ging. De lieverd is me tussen 2 meetings van zijn werk door op komen pikken om me thuis te brengen. Dat waren toen hele zware 3,5km. De weken daarna kwam ik niet verder dan zo’n 2km.
De reden daarvoor? Geen idee. Ik kan er alleen over speculeren. Toch (in aansluiting op het vorige blog) te weinig gedaan en dat dan het credo opgaat, ‘use it or lose it’? Of onbewust angst voor een herhaling van de klachten van het jaar daarvoor? Een winterdipje? Klaar zijn met de kou, regen en donker? Vitamine D tekort? Dat laatste is dan ook relatief, want ik slik suppletie, dus hooguit een relatief tekort, want de waardes zijn altijd goed.
Ik heb geen idee waar het vorig jaar aan lag. Maar ik merk wel dat ik het toch wat spannend vind dat we nu weer richting februari gaan. Ga ik dan weer zo’n slechte maand hebben? En ja, me er zorgen vooraf over maken heeft geen zin. Misschien helpt dat juist averechts. Misschien waren het wel de zorgen over de shub van eerder die maakten dat het vorig jaar zo was. Ook al kan ik me niet herinneren dat ik daar toen zo mee bezig was.
En dit jaar? Als ik me er niet stiekem toch wat zorgen over zou maken had ik nu deze blog niet geschreven. Zo simpel is het ook.
Ik zit even terug te zoeken wat ik nou wandelde en wanneer het nou was dat mijn man me ophaalde. Lang leve Strava en de jaarplanner van de agenda waarin ik toen braaf elke dag bijhield wat ik qua beweging deed.
Het afbreken van de wandeling bleek medio / eind januari te zijn en het regende ook. En de dagen erna heb ik ‘gewoon’ nog 2a3km per dag, elke dag gewandeld. Toen had ik een beweeg streak van 17 dagen. Na 11 dagen zei het lijf “ho”. Misschien was februari toch niet zo slecht. Misschien vroeg ik gewoon teveel van mezelf en nam ik te weinig rust tussendoor. In de maand januari heb ik bijna 80km gewandeld. In februari bijna 50km. Ja, dat scheelt 30km. Maar 50km is nog steeds best veel.
Februari had wel meer rustdagen en ook meer dagen dat ik hooguit 1a1,5km liep of dat de sportschool voor geen meter ging. Maar om nou te spreken van een slechte maand? Hm…. Heb ik de lat misschien gewoon veel te hoog liggen?
Aan de andere kant, 30km minder wandelen in een maand die hooguit 3 dagen korter is, is relatief best veel. Dus ik snap het gevoel dat ik toen had wel. Het ging ook minder goed. Maar misschien is dat het ook wel gewoon. Het ging minder goed. Ook al voelde het toen slecht. In maart heb ik daarna vrij makkelijk (meen ik me te herinneren) weer op kunnen bouwen verder.
Voer om even te laten bezinken. Was het slecht? Of maakte ik het in mijn hoofd slecht? Waarschijnlijk het standaard “een beetje van allebei”.
Gelukkig is februari de kortste maand van het jaar.
Don’t push it, maar laat het ook niet op voorhand “een slechte maand” zijn.