Als vervolg op het blog “MS en fertiliteit” is de volgende in deze serie even wat algemener en ook persoonlijker, maar aan de titel zie je al wat er in deze serie nog meer aan bod gaat komen.
Eigenlijk moet ik een soort werktitel voor deze serie gaan verzinnen zodat ik die als ’tag’ toe kan voegen en mensen die specifiek hierin geïnteresseerd zijn, makkelijker deze blogs terug kunnen vinden. Vooralsnog heb ik de tags ‘fertiliteit’, ‘zwangerschap’, ‘kinderwens’. Maar ergens dekt dat niet volledig de lading voor de serie zoals ik die voor ogen heb.
Even wat uitleg waarom de serie. En daarmee ook gelijk waarom er in december geen blogs waren. De oplettende lezer voelt hem vast al aankomen. Ik ben ondertussen ergens aan het begin van het tweede trimester van mijn eerste zwangerschap. En inderdaad, die is via IVF/ICSI tot stand gekomen.
Dat was dus ook deels de reden van het even een maand niet bloggen, ik had geen inspiratie en aangezien nog niet iedereen wist van de zwangerschap was dat een onderwerp waar ik niet over kon schrijven. Maar dat was juist wat op dat moment zo bepalend was in mijn leven. Dus verwacht de komende jaren zo af en toe een blog over hoe ik het ouderschap ervaar en hoe ik denk dat de MS daar al dan niet een positieve of negatieve invloed op heeft. Ik hoop daarmee dat anderen met MS of met een andere chronische ziekte daarin herkenning kunnen vinden.
Kort even over hoe ik het fertiliteitstraject heb ervaren en in welke mate de MS daar mogelijk invloed op heeft gehad.
Zo’n traject is namelijk best intensief. Je moet vaak voor controles naar het ziekenhuis en de hormonen zijn doorgaans niet zonder bijwerkingen. Waar ik overigens verwacht had dat IVF veel heftiger zou zijn dan IUI bleek dat juist andersom te zijn. Wat ik wel merkte is dat zo’n traject echt wel invloed heeft op je ritme en planning en dat je agenda dus ineens veel voller is. Dat betekende dus bewuster de andere afspraken plannen om te voorkomen dat ik mezelf voorbij zou rennen.
Maar wat ik ook merkte is dat beweging ook juist hielp om te zorgen dat ik fysiek minder last had van de hormonen. En zowel mijn partner en ik zijn gelukkig redelijk pragmatisch en nuchter aangelegd, dus als door de hormonen mij dat even wat minder goed lukte, lukte hem dat wel en konden we samen ook wel weer lachen om mijn buien.
Heeft de MS invloed gehad op het traject? Dat denk ik wel. Vooral in hoeveel energie dat kost. Maar aan de andere kant, voor iemand zonder chronische ziekte kost het ook veel tijd en planning. Mogelijk misschien wel meer, want ik had en heb geen baan waar ik omheen moest plannen. Als ik nu even terugdenk aan hoe de afspraken toen gingen in het ziekenhuis en de gesprekken die ik met de zorgverleners voerde, dan heb ik eigenlijk niet het idee dat het voor mij zoveel anders was als voor de ‘doorsnee’ vrouw die daar komt.
Dus mocht je MS hebben (of een andere chronische ziekte) en merken dat zwanger worden niet vanzelf gaat. Hulp vanuit het ziekenhuis is gewoon mogelijk. Je hebt altijd de mogelijkheid om in gesprek te gaan met een fertiliteitsteam om te horen wat er kan. En als je het toch te zwaar vind, pauze nemen kan altijd. Stoppen kan ook altijd. Er schijnen ziekenhuizen te zijn die zeggen “traject gaat voor, je plant je vakantie enz er maar omheen”. Ik ben gelukkig in ziekenhuizen geweest waar ze daar veel minder streng in waren. Kwam dat door het ziekenhuis? Of door het feit dat ik MS heb? Ik hoop eigenlijk het eerste, dus mocht je ook zo’n traject in willen. Bespreek je wensen en vraag na hoe streng ze zijn qua vakantie / pauze enz. Want pauze nemen omdat je te moe bent, of omdat het je emotioneel even te zwaar is. Dat moet gewoon kunnen.
Volgende blog in deze serie gaat over MS en (het eerste deel van de) zwangerschap. Waar moet je rekening mee houden en welke fabeltjes wil ik graag even uit de lucht halen. Want ik ben er vol ingetrapt.