ElenaEn dan kom je afgelopen woensdag dit bericht tegen op nu.nl…. Zucht… Ze snappen het echt niet daar in Den Haag hè…
Het bericht gaat erover dat ze het arbeidsongeschiktheidssysteem (leuk woord voor galgje/scrabble) willen vereenvoudigen. En dat daarbij mogelijk de uitkering voor mensen met een IVA omlaag gaat.
Maar dat soort berichten maken me ook vooral heel verdrietig. En eerlijk gezegd ook wat wanhopig.
Verdrietig, ja. Want waarom denken die mensen daar dat een IVA wel verlaagd kan worden. Denken die mensen nou serieus dat mensen die volledig afgekeurd zijn nog mogelijkheden hebben? Dat mensen die een IVA hebben voor de lol niet meer werken?
Voor de mensen die niet weten hoe de arbeidsongeschiktheidsregels werken in Nederland. Je hebt 1 arbeidsongeschiktheidswet. De wet WIA (wet inkomen en arbeid) en die is gesplitst in WGA en IVA. Bij de WGA kun je nog wel (gedeeltelijk) werken en krijg je gedeeltelijk een uitkering (voor het deel dat je niet meer kunt werken). Bij een IVA heeft het UWV geconstateerd dat er nu en ook in de toekomst geen kans meer is op herstel. Dan ben je volledig en duurzaam arbeidsongeschikt verklaard en dan krijg je een uitkering tot aan je pensioen op basis van je laatst verdiende loon. Daar zit overigens wel een maximum aan, dus mensen met een topinkomen die ziek worden, krijgen geen topuitkering.
Een IVA heb je niet voor je zweetvoeten en al helemaal niet voor je lol. Vroeger bij de vorige wetten waren er wel eens wat mensen die door de mazen van de wet glipten, nu is die kans een heel stuk kleiner.
Het gevolg… je komt echt niet zomaar in de IVA terecht.
En dan willen ze het systeem vereenvoudigen? Dat mag. Maar waarom dan de groep mensen die niet meer kunnen werken, ook al zouden ze het wel willen, hun inkomen verder afnemen? Doordat ik MS kreeg ben ik al van 100% inkomen terug gezet naar 75%. Dat is best een hoop. Promotie kan ik vergeten. Salaris stijgingen zoals de meesten krijgen, kan ik vergeten. Als ik mazzel heb wel indexering.
De MS voelt soms al als een straf. Doordat dat ik de pech had ziek te worden heb ik allerlei kansen niet meer gekregen. Waaronder dus de kans om medisch specialist te worden. Een droom die ik vanaf groep 4 al had. Maar ook kansen om zonder nadenken dingen te kunnen doen. Spontaan te kunnen zeggen “laten we..(vul zelf maar in).. “, gaat ook niet. Want vaak heb ik daar helaas de energie niet voor.
Ik heb de afgelopen jaren geprobeerd bovenstaande te accepteren zoals het is. Ermee vechten heeft geen zin, want veranderen kan ik het toch niet. Doorgaans lukt dat best aardig.
Echter door berichten zoals woensdag in de media wordt je je wel weer even bewust van de positie waarin je (ongevraagd) zit. Ik heb er niet voor gekozen om nu in een IVA te zitten zonder verder perspectief. Ik had met alle liefde nu gewerkt en ondertussen een zware, verantwoordelijke baan als medisch specialist gehad. Die kans heb ik door de MS niet gekregen. Dat is op financieel vlak best een heel groot verschil. Een IVA vs een salaris van een medisch specialist….. Ook al is mijn inkomen nu met die 75% van wat ik als basisarts had nog steeds best prima, het verschil met wat het had kunnen zijn is mega.
Maar er zijn er ook genoeg met een IVA die wel elk dubbeltje om moeten draaien nu ze ziek zijn geworden. Er zijn er wel die net boven mininum niveau moeten leven. En vaak zijn de kosten die mensen hebben die ziek zijn hoger (hangt van de ziekte en persoon af wel).
Waarom zou die IVA verminderd moeten worden? Mensen die volledig afgekeurd zijn, worden al gestraft doordat ze niet meer volledig mee kunnen doen. Doordat ze niet meer kunnen werken en daardoor een gebrek aan zingeving, sociale contacten enz ervaren. En dan ook nog ze verder financieel uitknijpen?
Dat maakt me wanhopig en boos soms. Snapt de overheid wel echt wat het betekent om in de IVA te zitten? Willen ze het wel echt snappen? Of zien ze iedereen die niet (volledig) werkt als potentiele melkkoe om uit te buiten? Of zien ze uberhaupt iedereen als melkkoe en is het nu de beurt aan de mensen die toch al het verkeerde lootje van het leven getrokken hebben?
Op dit soort momenten zou ik willen dat mensen even echt konden wisselen van schoenen. Even echt konden leven met de beperkingen van iemand die in de IVA zit. En niet een ‘doen alsof’ door een weekje bv tijdelijk minder inkomen te hebben. Een gesprekje voeren met iemand geeft vaak weinig echt begrip. Konden de mensen die de beslissingen nemen maar eerst echt, maar dan ook echt ervaren hoe het leven is voor de mensen voor wie ze de beslissingen denken te nemen.
Mochten er mensen zijn met politieke connecties en overtuigingskracht. Iedereen die ongewild in een IVA zit is je ontzettend dankbaar als je ze daar in Den Haag wat inlevingsvermogen en begrip kan proberen bij te brengen.
