ElenaEn ja, dat gaat natuurlijk over de zwangerschap. Met waarschijnlijk ook wel een sprongetje naar de MS. Want ja, ik ben heel blij dat het na 2,5 jaar en een hoop gedoe en ziekenhuis bezoeken gelukt is om zwanger te worden.
Uit het blog van 2 weken geleden kon je al wel een beetje opmaken dat ik me stiekem iets anders voorgesteld had bij het fenomeen ‘zwanger zijn’.
Maar iets in mij zegt dat ik niet mag uiten het zwaar te vinden. Want ik wilde het toch zo graag. En iemand anders kan er toch niets mee, dus wat heb je aan ‘geklaag’.
Vanuit hoe ik omga met de MS hoorde ik (toen ik nog werkte) nog wel eens “vrouw van staal”, of een uitspraak van “when live gives you lemons, you make lemonade”. Ik klaag bijna nooit over de MS en heb (meestal) geaccepteerd dat het is zoals het is. En natuurlijk heb ik ook vanuit de MS wel eens slechte dagen, waarbij maar een klein deel van de mensen om me heen dat echt zien zoals het is.
Er is echter 1 groot verschil daarin tussen zwangerschap en MS. Het beeld van de mensen daarover. MS mag zwaar en vervelend zijn. Van een zwangerschap hoor je vooral te genieten.
Zoals ik in het blog wat ik eerder aanhaalde al schreef. Mensen verwachten (mezelf inclusief) dat het in het 2e trimester beter zal gaan. Dat je je dan wel heel goed zult voelen. Of als ze horen dat je zwanger bent “geniet ervan”.
Natuurlijk ben ik blij dat ik zwanger ben en geniet ik ergens ook wel van die ervaring. Helaas is dat maar een deel van de waarheid. Want de laatste weken heb ik best regelmatig last van bandenpijn. Dat houdt me ’s nachts wakker en ook overdag heb ik er last van. De ene dag meer dan de andere wel. Logischerwijs heeft dat invloed op mijn energie en op mijn humeur.
Maar ergens voelt het ook of ik niet mag uiten dat ik het soms ook best zwaar vind. Want ik heb (zover ik weet) geen bekkeninstabiliteit. Ik ben niet zodanig misselijk geweest dat ik niets binnenhield. Het kan veel erger. Stukje opvoeding speelt daarin ook een rol. De uitspraken “voor je een jongetje bent is het over” of “het is vanzelf gekomen, dus het zal vanzelf ook weer over gaan” werden regelmatig geuit, al dan niet terecht.
Dus bij deze. Misschien een oproep dat we eens moeten stoppen het beeld van een zwangerschap te romantiseren. Het is niet voor iedereen alleen maar leuk en genieten. En natuurlijk zijn er vrouwen die fluitend door de zwangerschap heen gaan. Maar vanuit mijn eigen ervaring en vanuit mijn omgeving weet ik dat ik niet de enige ben die daarin een andere ervaring heeft.
Los van dat iedereen een andere grens van ‘zwaar’ heeft. Ligt die van mij lager omdat de MS meespeelt? Of ligt die hoger omdat ik door de MS al wat gewend ben? Dat is een vraag waar geen antwoord op te geven is. Dus dat ga ik niet eens proberen ;-).
Overigens, dat ik het soms zwaar vind en het zwanger zijn dus blijkbaar echt had onderschat, neemt dat niet weg dat ik nog wel probeer de normale dingen te blijven doen. Ik spreek gewoon nog met mensen af en probeer zeker niet zielig in een hoekje te zitten. Dat laatste helpt me namelijk zeker niet. Dus maak je daarvoor geen zorgen.
Of misschien is dit gewoon een pleidooi om geen aannames te doen “dan zul je je wel goed voelen” “geniet ervan”, maar oprecht te vragen “hoe gaat het met je”. En dat geld natuurlijk veel breder dan alleen nu rondom de zwangerschap. Of ook rondom MS (waar het vaak andersom zo is en mensen eerst van het ergste uitgaan).
Ik schrijf blogs overigens soms enige tijd vooruit. Dus het kan best zijn dat tegen de tijd dat deze online komt de klachten en ervaren zwaarte weer anders zijn dan het moment van schrijven.
En ja, ik vond het plaatje van de dobbelstenen passen. Want eigenlijk geld ook hiervoor “je kunt niet altijd zes gooien“
