ElenaIn de wintermaanden haal ik nog wel eens een blog aan die ik vorig jaar zomer schreef (deze), over dat ik liever probeer virussen en bacterien te ontlopen. Met een soort van halve oproep erbij van “als je ziek bent, blijf dan even uit mijn buurt”.
Maar wat ik eigenlijk ook steeds merk, is dat dat best lastig blijkt te zijn. Want wanneer ben je ‘ziek’. En hoe ver ga je daarin in het jezelf isoleren? Zowel als MS patient in het griepseizoen, als gezond persoon die tegen een verkoudheid aanloopt.
Afgelopen periode ben ik best verkouden geweest en wat ik wist wat kon gebeuren, maar waar ik tot dusver eigenlijk nooit last van had gebeurde nu wel. Ik kreeg weer last van oude MS klachten. Lichtgevoelig aan 1 oog, hoofdpijn aan diezelfde kant van mijn hoofd en wat minder zicht ook aan dat oog. Exact de klachten (in mindere mate nu wel) waarmee bijna 7 jaar geleden het balletje ging rollen naar de diagnose MS. Dit noemen ze nu overigens een soort pseudo aanval. Geen echte aanval, want het komt door ziekte. Na 2 dagen veel rusten op de bank waren die klachten ook weer weg, de verkoudheid had overigens wat langer nodig voor die weg was.
Waar ik echter ook achterkwam, door oa het er met mijn partner over te hebben en te merken dat mensen gewoon op bezoek willen komen, ook als ze zelf snipverkouden zijn, of als hun partner buikgriep heeft. Mensen hebben niet de neiging om zich te isoleren. Kuddegedrag? Een sociaal wezen zijn dat graag in een groep is? Struisvogelpolitiek tav eventuele risico’s die hun gedrag op anderen kan hebben? Niet doorhebben hoe besmettelijk bepaalde ziektes zijn? Denken “zal wel meevallen”? Zeker buikgriep is ontzettend besmettelijk.
Dus waar leg je een grens? Want mijn partner werkt wel. In een kantoortuin met flexplekken. Hij heeft natuurlijk 0,0 invloed op het gedrag van zijn collega’s. Dus hij kan heel goed worden aangestoken door een collega van hem, en vervolgens mij daarmee ziek maken. Mag mijn partner dan niet meer naar kantoor? Dat lijkt me ook niet wenselijk. En dan is mijn partner nog een soort van buffer tussen mij en de zieke collega.
Maar bij visite die jouw huis binnenkomt? Als ze snipverkouden blijken te zijn, stuur je ze dan weer weg? Of als de partner buikgriep heeft, en de persoon die op bezoek komt heeft geen klachten, wat doe je dan? Die persoon kan wel onbewust besmettelijk zijn en het zelf nog niet weten. Dan is de buffer die mijn partner tav de kantoortuin is wel weg.
En een andere terechte vraag die de afgelopen periode ook opkwam. Is het wel goed om te proberen om vooral niet ziek te worden? Wordt mijn eigen afweersysteem dan niet ‘lui’ als ik kostte wat kost probeer alle ziekmakende beestjes buiten te deur te houden?
Nou is het sowieso een utopie om te denken dat je nooit ziek zult worden. Maar is het wel verstandig om te proberen die kansen te minimaliseren? Of mag ik daarin meer risico’s lopen en de partners van mensen met buikgriep wel binnen laten? Een vriendin met griep eerder binnenlaten dan voordat ze minimaal 24 uur koortsvrij is?
Geloof ik uberhaupt in sprookjes als ik denk dat ik ook maar enige invloed heb op het gedrag van anderen? Dat ik geloof dat als ze ziek zijn, ze zich even bedenken dat ik daar als MS patient misschien wat meer last van heb dan de gemiddelde gezonde persoon en ze daar misschien dus ander gedrag voor moeten laten zien.
Sommigen bedenken zich dat wel, anderen staan daar denk ik uberhaupt geen seconde bij stil.
Zoals je merkt, ik weet het niet. Dit is denk ik meer zo’n filosofisch iets waar geen goed of fout antwoord op te vinden is.
Nu tijdens de zwangerschap ben ik overigens wel voorzichtiger, want koorts kan blijkbaar schadelijk zijn voor het ongeboren kindje. Maar bovenstaande geldt niet alleen voor nu, maar ook vooral los van zwangerschap. En ja, ik weet dat als de kleine over korter of langere tijd naar opvang/school enz gaat dat ik dan waarschijnlijk genoeg beestjes voor mijn kiezen krijg.
