Elena
Ik merk dat me best vaak vragen gesteld worden over de bevalling gezien het feit dat ik ook MS heb. Zo zijn er mensen die de aanname doen dat gezien mijn diagnose het dus wel een keizersnede zou worden. Anderen gaan er vanuit dat er geen enkele mitsen en maren zijn en ik gewoon vaginaal en thuis mag bevallen.
De werkelijkheid ligt ergens in het midden. De bevalling is nog niet uitgebreid ter sprake gekomen met het ziekenhuis. Maar het feit dat het nog niet uitgebreid ter sprake is gekomen betekent voor mij dus ook dat er niet heel veel mitsen en maren zijn.
Wat er wel is. Ik moet in het ziekenhuis bevallen. Het is geen optie om dat thuis te doen. Op zich ook wel makkelijk, hoef ik daar in ieder geval niet over na te denken hoe ik dat zou willen. Nou is Nederland ook een van de weinige landen waar je uberhaupt nog thuis mag bevallen, in heel veel landen is het verplicht om in het ziekenhuis te bevallen. En ook in Nederland laait onder gynaecologen wel eens de discussie op of thuisbevallen (zeker bij een eerste) wel echt handig is.
Naast de vraag “waar” leeft blijkbaar ook de vraag “hoe” beval je. Er lijkt een beeld te zijn dat je als MS patient niet vaginaal zou mogen bevallen, gezien er toch best wat mensen zijn die er vanuit gaan dat het een keizersnede zal worden. Hier heb ik vanuit het ziekenhuis nog niets over gehoord. Dus ik ga er vanuit dat er geen contra-indicatie is voor vaginaal bevallen puur vanwege de diagnose MS. Beide manieren van bevallen hebben qua herstel en de kans op complicaties ieder zo hun eigen voor en nadelen. Dus het lijkt er vooral op dat daarin de keus voor mij hetzelfde is als voor iemand zonder ‘labeltje’.
Er is 1 ding wel anders. Ik heb wel het advies gekregen om na de bevalling wat medicatie te gebruiken. Het idee is dat de bevalling toch wel een stress reactie van het lichaam oproept (waarbij er geen verschil lijkt te zijn tussen keizersnee / vaginaal) en door die stress er een aanval van de MS zou kunnen komen. Maar wat de neuroloog ook zei is dat er eigenlijk vrij weinig aanvallen worden gezien in de kraamtijd, dus het lijkt ook een beetje ‘better safe then sorry’ verhaal.
Hoe groot de kans op een aanval dus is, geen idee. Dat zal waarschijnlijk ook afhangen van hoe actief de MS was voor en tijdens de zwangerschap. Nou was (en is) het bij mij eigenlijk al een tijdje rustig. Maar het is medicatie waar nauwelijks bijwerkingen bij te verwachten zijn. Het enige nadeel is dat ik daarvoor 3 dagen in het ziekenhuis moet blijven, want die medicatie gaat via infuus. Maar is dat echt een nadeel? Dan heb je tenminste altijd wel iemand in de buurt die je kan helpen als je het even niet meer weet. Ook midden in de nacht.
Dus dat dus. Geen echte bijzonderheden rondom de bevalling gezien de diagnose MS. Behalve dus het advies 3 dagen medicatie te krijgen in het ziekenhuis.
Verder hangt het natuurlijk helemaal af van hoe de kleine ligt en hoe de bevalling gaat. Maar dat is voor iedereen die moet bevallen zo.
Ik heb eigenlijk nooit begrepen waarom mensen zo graag thuis willen bevallen. Een hoop troep en gedoe lijkt mij. Volgens mij wordt dit beeld ontrecht bijzonder geromantiseerd, daarentegen vind ik dat iedereen zelf de keuze mag hebben.
Mijn dochter is ook in het ziekenhuis ter wereld gekomen, dat komt omdat mama een medische indicatie had.
Voor jouw geval, kan me ook zo voorstellen dat je een medische indicatie hebt, door je labeltje “MS”.
Wat ik persoonlijk wel fijn vond is dat de hele zwik meteen mee naar huis mocht, dat was inmiddels goed na middennacht.
Dat zit er voor jou dan niet in gezien die medicatie, maar wat je aangeeft alles is bij de hand incl. de hulp en dat is eigenlijk wel prettig zo in de eerste dagen lijkt me.
Hoe dan ook, ik wens je een fijne (voor zover mogelijk) bevalling toe en vooral dat je een gezond kind ter wereld mag brengen.