Elena
Zoals sommige van jullie vast gemerkt hebben heb ik 2 weken geen blog geschreven. Soms schrijf ik blogs vooruit, maar ik had nu toevallig geen ‘voorraadje’. En eind april is blijkbaar een bijzondere periode in mijn leven.
7 jaar geleden begonnen eind april de eerste MS klachten. En toen had ik 3 weken later de definitieve diagnose. Dat was best even een periode die mijn leven ondersteboven gooide. Ondertussen ben ik daar aan gewend en heb ik daar (meestal) redelijk de balans in gevonden. De MS heeft me ook geleerd makkelijker om te gaan met veranderingen en tegenslagen. Ik kan me heel druk maken als dingen niet gaan zoals ik zou willen, maar als ik er geen invloed op heb is dat ook een beetje zonde van de moeite en energie. Het accepteren dat dingen zijn zoals het is helpt me vaak wel door onverwachte dingen heen te laveren. Natuurlijk lukt dat niet altijd, maar oefening baart kunst.
En een oefening kregen we ook nu weer eind april. Dat was en is gelijk de reden dat er even tijdelijk geen blogs waren. Want zoals jullie vanuit eerdere blogs konden opmaken was ik zwanger. Was inderdaad, want onze eigenwijze dochter besloot eind april dat ze het in mijn buik wel gezien had en ze de wereld buiten wilde gaan ontdekken.
Ik was ergens begin van de zomer uitgerekend, dus dat betekent dat ze valt onder de term ‘prematuur’. Gelukkig wel ouder al dan 32 weken, dus dat maakt dat het medisch team zich niet heel veel zorgen maakt.
Het beeld wat je had van ‘moeder worden’ is dan wel even anders dan de werkelijkheid. Want je gaat uit van 3 dagen infuus met medicatie en dan met je kleine naar huis en lekker gaan genieten. De werkelijkheid bestond nog wel steeds wel uit 3 dagen infuus, en daarna niet naar huis, maar de kleine aan de ondersteuning in de couveuse. Ondertussen doet ze het steeds meer zelf en heeft ze steeds minder snoertjes en plakkertjes om zich heen hangen. Echter is ze wel nog steeds in het ziekenhuis en is de verwachting dat ze dat ook nog een aantal weken moet blijven.
Eind april, blijkbaar voor mij het moment om even het leven ondersteboven te gooien. 7 jaar geleden met een diagnose, nu met een premature dochter. Allebei levensveranderend. Met verder een totaal andere uitwerking en gevoel erbij.
Het gaat goed met ons, dus geen zorgen 😉
