ElenaZoals jullie ondertussen weten van me. Eerst het korte antwoord “nee”.
Ondertussen zijn we namelijk 5 weken na de geboorte van onze dochter en zijn we nog niet uit het ziekenhuis. Het gaat langzaam wel steeds beter, ze doet steeds meer zelf en groeit als kool. Heel langzaam wordt er door het team hier gesproken over ‘ontslag’, maar dat is nog niet dermate concreet dat er een verwachting wordt uitgesproken van wanneer dat zou zijn. Soms een verpleegkundige die op vakantie gaat en zegt “waarschijnlijk zie ik jullie niet meer als ik terug kom”. Maar verder dan dat gaat het niet. Die vakantie duurt dan 1-3 weken, dus gezien we langzaam richting uitgerekende datum gaan is de kans dat we dan inderdaad thuis zijn vrij groot. Waarbij ik de verpleegkundige die 3 weken weg gaat eerder geloof dan de verpleegkundige die een week weg is.
Het team geeft namelijk aan ‘ga uit van ontslag rond uitgerekende datum, dan is alles wat eerder lukt mooi meegenomen’. Dat is nog ergens rond de 2 weken waar we dus rekening mee mogen houden.
Mocht ze dus inderdaad een paar dagen voor/na uitgerekende datum naar huis gaan, zijn we uiteindelijk 7 weken in het ziekenhuis geweest. En ja, er zijn kindjes die zijn vroeger geboren en zijn er nog langer. Maar toch is 7 weken lang.
Natuurlijk weten we dondersgoed waarom ze hier ligt en dat het nodig is. Dat neemt niet weg dat het wel invloed heeft. Wat ik in het vorige blog al schreef, het beeld wat ik had van ‘moeder worden’ en je kind gelijk mee naar huis mogen nemen is toch even wat anders dan wat de werkelijkheid in petto had.
Een kind krijgen is een van de grootste ‘life events’ die er zijn denk ik. Als ik nu voor mezelf spreek is dat voor mij wel het geval. Andere ‘life events’ zijn bijvoorbeeld het einde van een relatie, ontslag van werk, nieuwe baan, verhuizing, overlijden van een dierbare, krijgen van een ziekte.
De twee life events van eind april (diagnose MS en nu de geboorte van onze dochter) zijn voor mij wel de 2 grootste in mijn leven. In ieder geval die met de meeste impact.
Voor verdere toelichting daarop, verwijs ik graag naar mijn vorige blog 😉
Wat maakt het leven in het ziekenhuis dan dat het toch niet echt bevalt. Mogelijk zijn het allemaal dingen waarvan je denkt “ja duh…”
In ieder geval het feit dat je hier eigenlijk niet wilde zijn. Ik had nu nog zwanger willen zijn, of misschien net thuis na de bevalling. Verder is het leven in het ziekenhuis natuurlijk signifant anders dan thuis. De ruimte is beperkt. Het comfort is voor 1 persoon redelijk, maar als je er beiden wil zijn is het toch ook beperkt. Het huishouden loopt gewoon door, dus je zit continu in de spagaat van thuis dingen ‘moeten’ doen en ook gewoon in je eigen ruimte willen zijn, en tegelijkertijd ook bij je dochter in het ziekenhuis willen zijn.
Als verdere verdieping op het “je wilde hier eigenlijk uberhaupt niet zijn”. Een baby die op tijd geboren wordt, die weet van nature hoe het moet ademen en drinken enz. Een baby die te vroeg is geboren weet dat niet altijd(hangt een beetje af van hoeveel te vroeg).
Onze dochter had (en heeft) daar toch wat moeite mee. Daarom had ze aan het begin ondersteuning bij de ademhaling door bv wat extra zuurstof. Die ondersteuning heeft ze niet meer nodig, maar de ademhaling helemaal zelf regelen lukt haar nog niet altijd even goed. Tijdens het drinken vergeet ze wel eens dat ze tussendoor adem moet halen. Of soms ook gewoon als ze ligt te slapen.
Je schrikt dan toch als je dochter even vergeet dat ze moet ademen en ze dan wat blauw aanloopt. Lang leve de monitor en de verpleegkundige die dan even komt kijken.
Eerst kreeg ze de voeding via de sonde en leert ze nu om het via de fles te drinken. Ik had gehoopt op een baby die ‘gewoon’ aan de borst kon drinken. Maar daar is ze nog te jong voor. De fles is een andere techniek dan de borst. Uit de borst drinken blijkt veel meer energie te kosten. Die heeft ze niet. Of als ze die voor drinken aan de borst gebruikt, heeft ze die energie niet meer om te denken aan ademen. Dan maar niet aan de borst. De fles is makkelijker voor haar.
Heb ik naïef de hoop dat ze nog aan de borst kan? Ja. Ben ik dus nog steeds braaf aan het kolven elke keer, ja. Loopt dat helemaal soepel? Matig tot redelijk. Drinkt ze dan via de fles toch borstvoeding? Zeker, heel af en toe een flesje kunstvoeding, maar verder altijd moedermelk. Dus ik ben wel blij dat ze in ieder geval de eerste weken die extra antistoffen en dergelijke wel gehad heeft. Het kolven kost wel extra planning en energie. De twijfels van ‘hoe lang ga ik hiermee door’ zijn er ook. Dat is misschien overigens een onderwerp voor een andere keer.
Er zijn dus best wat extra factoren die stress / onrust geven los van dat je je eigen huis en spullen mist. Dus ja, we zijn blij met alle zorg van het ziekenhuis en de mogelijkheden en veiligheid voor onze dochter die het biedt. Maar we zullen ook heel blij zijn als ze mee naar huis mag, want stiekem zijn die laatste loodjes best pittig.
Het is zeker weten mogelijk om haar nog aan de borst te krijgen! Maar dat zal mogelijk wel doorzetten worden, al was het maar omdat een fles idd makkelijker drinkt. Dus kijk evt of je daarbij advies/ ondersteuning van een lactatiekundige kunt krijgen. En mocht het niet lukken: ze heeft wel alle voordelen van moedermelk gehad dankzij je kolven, en dat is de allerbeste start die je haar hebt kunnen geven! Dus daar mag je trots op zijn!