De WMO – levert ons dat echt hulp op?

Leestijd: 3 minuten

Als eerste even kort uitleg wat de WMO is. Het is de Wet Maatschappelijke Ondersteuning, en het idee is dat mensen daardoor met ondersteuning makkelijker kunnen blijven meedoen in de maatschappij en beter thuis kunnen blijven wonen.

Voordat ik een relatie kreeg en samenwoonde kreeg ik huishoudelijke hulp via de WMO. Het idee toentertijd was namelijk dat door mij het huishouden grotendeels uit handen te nemen ik wel (gedeeltelijk) kon blijven werken.

Echter is die hulp gestopt toen mijn partner bij mij introk. De gedachte van de WMO is dan namelijk “dan kan hij dat doen”. En ergens snap ik die gedachte ook wel. Als hij alleen had gewoond had hij ook alleen zijn huishouden moeten doen.

Maar ik snap de WMO niet helemaal. Want mijn partner neemt andere dingen wel al van mij over. Had hij alleen gewoond, had hij waarschijnlijk op sommige gebieden andere keuzes gemaakt dan we nu samen maken. Dus om te verwachten dat hij daarnaast ook even het huishouden erbij doet, ik vind het wat kort door de bocht. En waarom ik het niet doe? Het kost me bakken met energie die ik liever aan andere dingen spendeer. Wil je meer weten of het waarom ik het niet doe, ik heb er eerder een blog over geschreven.

We hebben in principe particuliere hulp, want de WMO zegt “de partner regelt het maar”. Alleen is onze vaste hulp momenteel uitgevallen wegens omstandigheden, waarbij we er wel vanuit gaan dat ze over enkele maanden tot een jaar weer terugkomt. We hebben gekeken of we ter overbrugging een andere hulp konden zoeken, maar die zijn er nauwelijks te vinden. Even los van of je een betrouwbare hulp vind. Want voor we onze huidige hulp hadden hebben we nog een aantal andere hulpen gehad. Waarvan de eerste ook erg fijn was en enkele jaren bij ons is gebleven. Maar die daartussen… Er zijn er geweest waarbij ik nooit het gevoel heb gehad van “die kan ik vertrouwen”. Zo hadden we bijvoorbeeld iemand die eigenlijk gelijk een sleutel eiste, want dan kon ze ook komen poetsen als wij er niet waren. Ook al wist ze dat ik altijd thuis ben, dus waarom zou je dan een sleutel eisen.

Dus wij waren (en zijn) huiverig om weer iemand te zoeken om ons tijdelijk te helpen. Daarom dachten we “we kijken of we tijdelijk wat hulp via de WMO kunnen krijgen als overbrugging”. Helaas…. Dat was voor alle partijen zonde van de tijd. Ze wisten op voorhand dat ik een partner heb. Dus waarom ze dan nog de tijd nemen om een uur hier langs te komen voor een gesprek, terwijl ze toch al weten dat ze gaan zeggen “nee, dat kan uw partner doen”… Ik snap het niet.

Dat is meer een worst voorhouden dan dat het meerwaarde heeft. Ik heb dan liever dat gelijk gezegd word “nee, u heeft een partner, dus hij kan dat doen, tenzij hij ook beperkingen heeft”, dan dat ze langskomen en op die manier de schijn geven dat er kansen zijn. Dit hele gedoe had met een belletje van maximaal een kwartier opgelost kunnen zijn.

Heb je dus echt wat aan de WMO? Nee, wij niet. Kunnen wij het huishouden zelf regelen? Op dit moment ook niet. Want mijn partner neemt onbewust al best een hoop andere dingen van mij over, waardoor hij ook niet meer de tijd en energie heeft om ook nog het huishouden erbij te pakken. Of hij moet zo’n vader worden die nooit tijd heeft voor zijn dochter. Want dan is hij ofwel bezig met huishoudelijke dingen, dingen van mij overnemen en zijn werk.

Voor nu is het dus maar accepteren dat het wat stoffiger is dan anders. Voor beneden hebben we een robotzuiger die we nu wat vaker laten rondrijden. En boven is dan maar zo. Wij vinden ons eigen welzijn en het kunnen opbouwen van een band met onze dochter belangrijker dan de dikte van het laagje stof op de vensterbank.

_{Gaat trouwens verder goed. Heb alleen nog even niet goed het ritme gevonden om te schrijven in combinatie met dochter lief.}